لاجورد یا لاپیس لازولی سنگی با سختی 5 – 5.5 است که به “سنگ آبی” نیز مشهور است. در گذشته علاوه بر جنبه تزیینی و شأن زا بودن سنگ لاجورد نزد ثروتمندان، کاربردهای دیگر آن را در رنگرزی پارچه، لعاب و نقاشی ظروف سفالی، کاشی سازی داشته و از خواص لاجورد در درمان و پزشکی استفاده های متعددی می شده است.
سنگ لاجورد یا لاپیس لازولی (به انگلیسی Lapis Lazuli)، سنگی نیمه قیمتی با رنگ آبی متمایل به رنگ نیلی تا بنفش با درجه سختی 5 – 5.5 در مقیاس موس است که به طور نسبی به حرارت، فشار، محلولهای گرم، اسیدها و محلول های قلیایی بسیار حساس است.
سنگ لاجورد تورق نداشته و شکستگی آن نامنظم و وزن مخصوص آن هرچه درصد پیریت بیشتر باشد بین 2.7 تا 2.9 متغیر است. لاپیس لازولی بصورت اوپاک دیده می شود و جلای آن شیشه ای تا مومی شکل است. پدیده چند رنگی نداشته و ایدیوکروماتیک است و همچنین فلورسانس در آن اغلب خنثی است.
سیستم کریستالی لاپیس لازولی کیوبیک و دودکاهدرون در اندازه های متغیر به صورت رگه، اغلب در بستری چند سانتی متری، در میان سنگ های مرمر یا رگه های نامنظم در سنگهای آهکی یافت می شود. سنگ لاجورد آبی نیلی بهترین نوع رنگ آن بوده و رنگهای آبی آسمانی تا سبز (که با سنگ فیروزه اشتباه گرفته می شود) در رده های بعدی قرار دارند.
لاجورد یک کانی نیست و در واقع سنگی متافورمیک با فرمول شیمیایی Na,Ca)₈Al₆Si₆O₂₄ (S,SO)₄) متشکل از چنیدن کانی مختلف میکا، کلسیت (نقاط ناخالصی سفید روی آن)، دیوپسید، هورنبلند، اوگیت، هوینیت و پیریت است که کانی اصلی آن لازوریت و سودالیت (آبی) می باشند.
ناخالصی پیریت، که به صورت نقاط طلایی یا برنزی در این سنگ دیده می شود، باعث جلوه بیشتر آن شده است. حال اگر مقدار پیریت زیاد باشد لاجورد بصورت زمینه سبز یا مات دیده می شود در لاپیس لازولی های شیلی (شمال شهر سانتیاگو) و روسیه به علت وجود رگه ها و لکه های برجسته سفید کلسیت دارای ارزش پایین تری هستند.
جایگاه درمانی لاجورد و تجارت این سنگ به منظور رفع نیازهای پزشکی و دارویی همواره در تفسیرهای باستان شناسان خالی است، اما در متون و منابع کتب قدیمی می توان اطلاعاتی در رابطه با خواص درمانی و پزشکی سنگ لاجورد کسب کرد.
در این زمینه کتب پزشکی قانون ابن سینا، ذخیره خوارزمشاهی و تذکره الکحالین در کنار ذکر داروها، خواص دارویی و درمانی سنگ لاجورد را ذکر می کند. ابن سینا در خواص دارویی این سنگ می گوید:
قوتش همان قوت صمغ گیاه بدران است و کمی از آن ضعیف تر است.
مزاج: در دوم گرم و در سوم خشک است.
خاصیت: گزنده، گنداننده، زداینده همراه تندی و کمی گیرندگی. می سوزاند و قرحه آورد.
آرایش: زگیل ها را بر می کند. چشم. چنان که گویند رویشگاه موی مژه را به بهترین حالت در می آورد و موی مژه را زیاد می کند. بعضی گویند سبب این است که لاجورد خلط های بد ضد رویش موی مژه را از بین می برد و موهای مژه بی هیچ مانعی سر برآرند.
سینه: درمان نفس بریدگی ناشی از خستگی است.
اندامان دفعی: بخورند یا بردارند ریزشی ملایم به بول دهد، مواد سودایی را و هر آنچه با خون آمیخته و غلیظ است بیرون ریزد. داروی درد گرده است. مقدار تناولی لاجورد تا چهار (گرم) است و اگر با داروهای دیگر باشد تا یک درهم تجویز شده است.
در سایر کتب تاریخی غیر پزشکی که در مورد سنگ لاجورد اطلاعاتی به خواننده عرضه کرده اند، خواص دارویی و درمانی بسیاری برای این سنگ قائل شده اند. کتاب نخبه الدهر فی العجائب البر و البحر، آن را برای درمان تنگی نفس، ازدیاد نورچشم، درمان سرع و سودا سودمند می داند.
آملی، لاجورد را برای اسهال صفراوی، رفع بی خوابی، درمان افراد مبتلا به مالیخولیا و رویش مژه مؤثر می داند. با توجه به اطلاعات حاصل از کتب تاریخی می توان مهم ترین خواص دارویی لاجورد را درمان بی خوابی و اسهال صفراوی، درمان افراد مبتلا به مالیخولیا و رویش مژه چشم دانست.”
لاپیس لازولی چاکراهای ششم (چشم سوم) و پنجم (چاکرای گلو) را تحت تاثیر قرار می دهد. این سنگ به فرد کمک می کند تا شناخت بیشتری از درون خود یافته و آسیب های احساسی را از بین ببرد. همچنین خواص لاجورد باعث ارتقای دور آگاهی شهودی، افزایش عمق مراقبه، فعال نمودن چشم سوم و ارتقای توانایی فرد برای رویا بافی و درک راهنمایی های شهودی می شود.
لاجورد برای دفن کردن و آراستن فراعنه در مصر باستان مورد استفاده قرار می گرفت و به عنوان سنگی متعلق به سلطنت و معنویت نسبت به سایرین برتری پیدا کرده است. این سنگ متعلق به حقیقت بوده و آگاهی الهامی و آورنده اطلاعات جدید به ذهن شخص در قالب تصاویر به جای کلمات می باشد.